De afgelopen periode snelde ik weer over 's lands wegen. Op weg naar optredens tijdens de meest uiteenlopende events en gelegenheden. Omdat muziek niet mijn hoofdjob is werk ik als shiftmanager bij een zuivelbedrijf. De diensten zijn in onregelmatigheid en ben je laat thuis dan zijn de nachten weleens wat kort.
Een recent optreden bracht me omstreeks de klok van één uur thuis. En mijn wekker stond op half zes. Na wat gekraak en gesteun zagen mijn ogen het felle keukenlicht weer tegemoet. Toch voelde ik me goed en had zin er weer lekker tegenaan te gaan. Sterker nog een dag vol activiteit en mooie dingen was het gevolg. Het deed me herinneren aan de periode dat ik met mijn andere talent, de triatlon, actief was.
Ik was ongeveer 20 jaar oud en werkte als student al reeds in ploegen. Op een zaterdagochtend kwam ik terug uit de nachtdienst. 's Middags zou ik omstreeks 13:00 een wedstrijd hebben over de 1/8 afstand in het plaatsje Bredevoort, vlak bij Aalten. Omdat de tijd voor een goede 'nachtrust' beperkt was zocht ik naar grovere middelen mij in slaap te helpen. Dus omstreeks een uurtje of 07:00 nuttigde ik eerst maar eens een volle mok Martini. En mensen dat werkte, heel goed zelfs. Ongeveer anderhalf uur voor het startschot werd ik gewekt met de vraag of ik niet naar een wedstrijd moest.
Met de grootste spoed hees ik me in de kleding en zocht alle spullen bij elkaar. Na een dollemansrit kwam ik slechts zo'n 20 min voor aanvang op de locatie aan. Ik spoedde mij naar het inschrijfburo en vroeg gelijk maar om wat assistentie. Dus één man vulde de bidons, de ander zette mijn fiets snel weg. En een derde handelde alle papierwerk af. Dit terwijl ik ondertussen in gevecht was met een tegenstribbelend wetsuit. De hele meut aan collega triathleten had al breed uit ingezwommen toen ik achteraan moest aansluiten in het startvak.
OK, pang, koort omhoog, en gaan met die banaan. Ondanks mijn op dat moment voelbare vermoeidheid zwom ik als een speer. Bij het verlaten van het water vroeg ik me nog af waar alle andere collega's waren gebleven. Welnu, die lagen nog gewoon in het water want ik was er als eerste uit gekomen. Met fietsen haalde me slechts drie in en met het lopen verloor ik eveneens een paar plaatsen. Een tiende plek was het trotse eindresultaat. Deze haastige spoed kwam dus toch goed.
Meer info over fluitist Paul Smithuis vind je op www.paulsmithuis.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten